غيبت صغري مرحله اوّل امامت حضرت مهديعليه السلام بوده است. از ابتدا چنين مقدر بوده که آن حضرت پس از رسيدن به امامت، بايستي بلافاصله از ديد عمومي پنهان شود و در ظاهر از آنچه در جامعه رخ ميدهد، فاصله بگيرد؛ هر چند در واقع او از نزديک همه وقايع را احساس و ادراک ميکند. بايد توجه داشت که اگر آن غيبت، يکباره رخ مينمود ضربه سنگيني به پايگاههاي مردمي و طرفداران امامت وارد ميشد؛ زيرا مردم قبل از آن با امام خود ارتباط داشتند، در مشکلات به او رجوع ميکردند و اگر ناگهان امام غايب ميشد و مردم احساس ميکردند که ديگر دسترسي به رهبر فکري و معنوي خود ندارند، ممکن بود - همه چيز از دست برود و آن جمع به تفرقه دچار شوند!
بنابراين لازم بود که براي «غيبت تامه» زمينه سازي شود تا مردم به تدريج با آن خو بگيرند و خود را بر اساس آن بسازند. با غيبت صغري در واقع اين زمينه سازي صورت گرفت، در اين زمان امام مهديعليه السلام ازديدهها پنهان بود؛ ولي ايشان از طريق نمايندگان، وکيلان و ياران مورد وثوق با شيعيان خود ارتباط داشتند. [1] .
ولي رفته رفته با به وجود آمدن آمادگي - پس از گذشت مدت 69 سال - به دستور خداوند آن حضرت در پرده پنهان زيستي تمام و کامل قرار گرفتند.
پی نوشت ها:
[1] رهبري بر فراز قرون، ص 101.
